Κρασί σαντορινιό θυμίζει η γεύση
των φιλιών σου.
Ορφανεύουν τα χείλη
όταν τα αφήνεις.
Πύρινος καρνάβαλος
ο έρωτάς μας.
Άλλη μία παρτίδα και οι θύμησες
από τον ζέφυρο δραπετεύουν.
Σαγηνευμένη από το μολύβδινο άγγιγμά σου,
κλείνω τα μάτια
και ένα νεφέλωμα με πλυμμηρίζει.
Ο σεβντάς μου για σένα,
χαμένη Ατλαντίδα.
Πολύτιμο ορυκτό,
η παλλακεία μας.
Σε γήινους ρυθμούς μας επιστρέφει,
το αποκορρύφωμα.
Στεγνώνουν οι πόθοι και
η σιωπή αρχίζει να ξεθωριάζει.
Λυγίζει η στιγμή μπροστά στους
κουρασμένους εραστές.
Και ο χρόνος,
πίσω από το παραβάν,
χάρτινα χαμόγελα μοιράζει.
Λίνα 09/07/1997
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου